UN DIOS SALVAJE, de Roman Polanski‏

Convertir una obra de teatro en cine siempre produce un efecto extraño. Especialmente cuando se trata de una historia tan minimalista cómo esta. Dos niños se pelean en un parque y uno le atiza con un palo a otro. Los padres de esos niños se reunen para hablar de ello civilizadamente. Todos quieren parecen comprensivos y tolerantes, pero poco a poco irán perdiendo los papeles. Y eso es todo. La película retrata una única discusión, que dura lo que dura la película. No hay cambios de escenario ni saltos en el tiempo. Sólo es un momento concreto en la vida de cuatro personas. Sí además la duración de la cinta es tan breve cómo esta (apenas 80 minutos), sabe a poco. Esperamos más por el precio de una entrada. Te quedas mirando pasar los créditos finales pensando "¿Ya?".
Sin embargo con toda su simpleza la cinta es bien densa. Los cuatro actores son buenos y están bien dirigidos, creando personajes creíbles, llenos de buenas intenciones y de defectos. Los diálogos saltan de un tema a otro con naturalidad, cómo en la vida real, de una forma que rara vez se ve en una película (en las que los diálogos deben estar al servicio de la narración y no pueden perderse en divagaciones). Los personajes se ven arrastrados por las normas sociales, por cortesía, hacia una situación en la que ninguno se siente a gusto, pero de la que ninguno se atreve a desmarcarse, y llevan la conversación hacia sus propias obsesiones. Lo que en principio una confrontación entre dos parejas se convierte en un discusión de hombres contra mujeres, para volverse a transformar rápidamente en otra cosa. Los personajes demuestran flaquear en los puntos que critican a los demás, y todo termina abruptamente dejándole a uno mucho en lo que pensar, pero sin aleccionar ni dar respuestas fáciles.
En definitiva, es una película difícil de juzgar, ya que cómo película resulta anecdótica, peor cómo obra de teatro es magnífica.

Veredicto: 7,5 Una gran obra de teatro no tiene porque llegar a ser una gran película.

Comentarios

  1. Estic totalment d'acord amb tu, Enric Evil, és més una obra de teatre que cinema. Per exemple, jo crec que a la cinta no acaba d'encaixar que els pares del nen agressor no acabin tocant el dos del pis dels pares del nen agredit. En canvi, estic segura que al teatre ho hauria entès perfectament, ho hauria trobat natural. I és cert que tots els actors estan fabulosos però la història és fluixa, no té prou vida per fer-ne un llargmetratge. Jo creia que era una altre obra d'art d'en Polanski i m'he trobat una pel·li correcta que crec que oblidaré aviat.
    Apa, bon vespreeeee.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

SAMURAI GOURMET (1ªTemporada)

ELEMENTARY (1ª temporada)‏

CATHERINE (Playstation 3)‏